การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 2 ประการ 1. การสํารวจและวัดระดับความเปราะบางของครอบครัวในประเทศไทย โดยอิงหลักฐานเชิงประจักษ์จากการสํารวจครัวเรือนของสํานักงานสถิติแห่งชาติในปีพ.ศ. 2562 นํามาวิเคราะห์ความเปราะบางตามกลุ่ม เช่น กลุ่มชั้นรายได้ทางเศรษฐกิจและสังคม เพศ จังหวัดหรือภูมิภาค และศึกษาในประเด็นความเหลื่อมล้ําในโอกาสทางการศึกษาของเด็ก สะท้อนจากตัวชี้วัด 1) รายจ่ายของครอบครัวในการศึกษาเด็กซึ่งแตกต่างกันอย่างมากระหว่างคนรวยและคนจน 2) การกระจายตัวของโรงเรียนอย่างไม่เท่าเทียมกันตามภูมิภาคหรือจังหวัดที่เลือกอคติต่อเด็กในพื้นที่ห่างไกลและในชนบทและ 3) ความเหลื่อมล้ําในผลสัมฤทธิ์ทางการศึกษาที่วัดโดย คะแนน ONET (ระดับประถมศึกษา 6) 2. การสํารวจภาคสนามและการประชุมกลุ่มย่อยได้ดําเนินการเพื่อทําความเข้าใจให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้นว่าผู้คนมีปฏิกิริยาอย่างไรและปรับพฤติกรรมของพวกเขาในช่วงเวลาที่ยากลําบากเนื่องจากเศรษฐกิจตกต่ําหลังจากการระบาดของ COVID19 ในช่วง 2 ปีที่ผ่านมา (2020 และ 2021) โดยเน้นกรณีศึกษาครัวเรือนที่อ่อนแอ โดยทําการการวิเคราะห์เชิงปริมาณจากฐานข้อมูลสํารวจครัวเรือนขนาดใหญ่ปี พ.ศ. 2562 ซึ่งเป็นแบบสํารวจสุ่มตัวอย่างหลายขั้นตอนครอบคลุม 77 จังหวัดจากทั้งชุมชนในเมืองและในชนบท และเสนอและนําตัวชี้วัดความเปราะบาง 10 ประการ มาใช้ในการประเมินความเสี่ยงในมิติต่าง ๆ เช่น การออมของครัวเรือนน้อยเกินไป การพึ่งพิงรายได้จากภายนอกสูง การเป็นหนี้สินและใช้จ่ายเงินกู้เพื่อการบริโภค และอื่น ๆ ซึ่งผลรวมของตัวบ่งชี้ 10 ตัว เป็นดัชนีความเปราะบางบ่งบอกถึงระดับของความเปราะบางในครัวเรือน แบ่งได้เป็น 3 ประเภท ไม่มีความเปราะบาง เปราะบางอย่างอ่อน และเปราะบางสูง

ผลการวิจัยพบว่า ประการแรก จาก 10 ตัวบ่งชี้ของความเปราะบาง ระดับของความเปราะบางจะแตกต่างกันไปตามตัวบ่งชี้ต่างๆ โดยในผลการศึกษารายงานว่า ประชาชนส่วนใหญ่ก่อหนี้เพื่อการบริโภคกล่าวคือ เงินที่ยืมมาถูกใช้เพื่อการบริโภคทั้งหมด ประการที่สอง ระดับของความเปราะบางแตกต่างกันไปตามกลุ่มชั้นรายได้ทางสังคมและเศรษฐกิจ สาเหตุส่วนหนึ่งอาจเนื่องมาจากข้อจํากัดในการสร้างรายได้การศึกษาต่ํา การพึ่งพารายได้จากภายนอกครัวเรือนสูง ประการที่สาม จากการสํารวจความคิดเห็นจากผู้ตอบแบบสอบถาม 286 คน ใน10 จังหวัด สรุปได้ดังนี้1) เนื่องจากภาวะเศรษฐกิจตกต่ําและ 2) การระบาดของโควิดทําให้หลายอาชีพมีการปรับพฤติกรรม เช่น การนําเงินออมออกมาใช้จ่าย การก่อหนี้ใหม่และการเปลี่ยนงานหรือค้นหาแหล่งรายได้ใหม่ เนื่องจากการว่างงานหรือการเลิกจ้าง ผู้คนจํานวนมากเคลื่อนย้ายระหว่างภูมิภาค ประการที่สี่ ความเหลื่อมล้ําด้านการศึกษาของเด็กกี่ยวข้องกับฐานะเศรษฐกิจของครอบครัวเชื่อมโยงถึงการลงทุนด้านการศึกษาระหว่างกลุ่มชั้นรายได้ (จน/รวย) แตกต่างกันหลายเท่าและความไม่พร้อมของการจัดการศึกษา และมีข้อจํากัดด้านงบประมาณ ซึ่งส่งผลกระทบต่อสัมฤทธิผลทางการศึกษาจากการศึกษาซึ่งวัดด้วยคะแนน O-Net ของระดับประถมศึกษาที่ 6 และประการที่ห้า ผู้ตอบแบบสอบถามมากกว่าร้อยละ 80 ได้รับความช่วยเหลือจากรัฐบาลหรือหน่วยงานท้องถิ่นหรือกลุ่มชุมชนโครงการช่วยเหลือที่อ้างถึงบ่อย ได้แก่ โครงการ "ครึ่งและครึ่ง" โครงการ "เราชนะ" และ "สวัสดิการของรัฐพลังประชารัฐ" ที่เรียกกันทั่วไปว่า "บัตรคนจน" เพื่อช่วยเหลือค่าครองชีพของประชาชน