เกษตรกรรมไทยมีประวัติการใช้เทคโนโลยีที่ได้ผลดี ใน 7 ทศวรรษที่ผ่านมา และมีโอกาสได้รับประโยชน์จากเทคโนเกษตรใหม่ – Agtech เช่นเดียวกับประเทศอื่น พัฒนาการในเกษตรศาสตร์ศึกษา ด้านเทคโนโลยีใหม่ในต่างประเทศ ได้รับความสําเร็จจากตอบสนองความต้องการทางการจัดการในระบบเกษตรของแต่ละท้องถิ่น บทความนี้วิเคราะห์ภาพรวมของเทคโนเกษตรใหม่ ภายใต้เงื่อนไขของระบบเกษตรของประเทศไทย ที่ครอบคลุมกิจกรรมตั้งแต่ก่อนฟาร์ม ในฟาร์ม หลังการเก็บเกี่ยว และอุตสาหกรรมอาหาร และพัฒนาการในเกษตรศาสตร์ศึกษาในต่างประเทศ ได้ข้อสรุปเป็นแนวคิดเกี่ยวกับ การสนับสนุนการประยุกต์ใช้เทคโนเกษตรใหม่ในประเทศไทย โดยการปรับปรุงระบบเกษตรศาสตร์ศึกษา ใน 2 ประเด็น

1) หัวใจของเทคโนเกษตรใหม่ คือการบูรณาการความรู้เฉพาะทาง ในวิทยาศาสตร์-เทคโนโลยีการเกษตร เข้ากับวิทยาการใหม่ทางคอมพิวเตอร์ สารสนเทศ และอื่นๆ เนื่องจากความจําเพาะ ของเทคโนโลยีเกษตร กับเงื่อนไขสภาพแวดล้อม ทางนิเวศน์และเศรษฐกิจสังคมในแต่ละท้องถิ่น หลักสูตรเกษตรศาสตร์ศึกษาที่เป็นที่นิยมแพร่หลายในต่างประเทศ จึงอาจมิใช่ต้นแบบ (Blueprint) สําหรับหลักสูตรฯ ในประเทศไทย การสนับสนุนการพัฒนาเทคโนเกษตรใหม่ ในสาขาวิชาเฉพาะทางในวิทยาศาสตร์-เทคโนโลยีการเกษตร ที่มีเป้าหมายมุ่งไปที่เกษตรกรรมไทยอยู่แล้ว จึงเป็นสิ่งจําเป็นยิ่ง

2) มหาวิทยาลัยและสถาบันการศึกษาวิจัยในประเทศ มีบทบาทสําคัญในการสนับสนุน-รองรับการเปลี่ยนแปลง (Transformation/disruption) ที่จะเกิดขึ้นจากเทคโนเกษตรใหม่ ใน 3 ทางคือ

• ก. ให้ความรู้ขั้นพื้นฐานเกี่ยวกับเทคโนเกษตรใหม่ แบบง่ายแต่ชัดเจนด้วยโอกาส/ข้อจํากัดที่ไม่ใช่เป็นการโฆษณาชวนเชื่อเกินจริง ให้เป็นความรู้เบื้องต้นแก่นักศึกษาเกษตรปี 1/2 ความรู้ทั่วไปแก่นักศึกษาในหลักสูตรอื่นๆ (ตย. นักศึกษาเศรษฐศาสตร์ หรือบริหารธุรกิจ ผู้ซึ่งวันหนึ่งอาจจะทํางานด้านสินเชื่อการเกษตร) และให้ความรู้แก่สาธารณะชนทั่วไป
• ข. พัฒนาและให้ความรู้ความรู้เทคโนเกษตรใหม่เฉพาะทาง ในสาขาวิชาเอกบังคับ วิชาเอกเลือกและหลักสูตรระยะสั้นนอกปริญญา (Non-degree programme)
• ค. สร้างนวัติกรรมทางเทคโนเกษตรใหม่ และสร้างอาจารย์-นักวิจัยรุ่นใหม่ จากการวิจัยและพัฒนาโดยมีส่วนร่วมของนักศึกษาบัณฑิตศึกษา ป.โท และ ป.เอก